(البته به غیر از ایران که همه در موقع مرگ هم فقط به فکر همدیگر می افتند) در تاریخ کلیسای کاتولیک 3 نفر هستند که ولنتاین یا ولنتاینوس نام داشته اند و درباره تاریخچه ولنتاین روایات گوناگونی وجود دارد که در اینجا به چند مورد از آنها اشاره میکنم… یکی از این روایات به قرن سوم میلادی در روم مربوط میشه! در آن زمان کلودیوس دوم امپراطور روم بود، و او به این نتیجه رسیده بود که مردانی که ازدواج نکرده اند بهتر از مردان متاهل جنگاوری میکنند و در حقیقت افرادی که خانواده ندارند سربازان بهتری هستند(چون فکر اجاره خونه و غذا و.... نیستن همون علی بی غم خودمون) ، به همین دلیل او ازدواج را در تمام امپراطوری روم برای مردان جوان ممنوع کرد... در این دوران کشیشی به نام سنت ولنتاین پی به بی عدالتی کلودیوس برده و برای مبارزه با او در خفا و به طور پنهانی در کلیسا برای عاشقان جوان مراسم ازدواج را اجرا می کرد... گفته میشود که وقتی امپراطور پی به این عمل ولنتاین برد دستور داد تا او را به قتل برسانند... در روایت دیگر گفته میشود که ولنتاین به این دلیل کشته شده است که سعی داشته تا مسیحیانی را که به دست رومیان زندانی و اغلب مورد شکنجه بودند را از زندانهای رومیان فراری دهد.. به روایتی دیگر ولنتاین اولین کسی بوده که پیام ولنتاین ( Valentine Greetings) را فرستاده است... این پیام زمانی فرستاده شده که او در زندان به سر میبرده و احتمالا او عاشق دختر زندانبان خود که در زمان اسارت قبل از کشته شدنش به او سر می زده شده بود... جالب است بدانید که این دختر بنا به روایات متعدد کور نیز بوده است... در این نامه فرستاده شده به جای امضا عبارت From your valentine! نوشته شده بود؛ عبارتی که امروزه نیز در میان مردم جهان مصطلح است... شاید دلیل اینکه امروزه این همه پیامهای عاشقانه در سرتاسر دنیا در روز ولنتاین ارسال میشود، ادامه دادن همان سنت دیرینه ولنتاین زندانی باشد... شاید هم سر کار گذاشتن و خندیدن.... به هر حال روایات درباره ولنتاین بسیار زیاد و متعدد است و حقیقت درباره روز ولنتاین در هاله ای از ابهام قرار داره ... ولی در همه روایات بر زیبایی و زیبارویی، بی باکی، و از همه مهمتر چهره رمانتیک و غریب سنت ولنتاین تاکید شده است.... پس آی پسرا آی دخترا ولنتاین یادتون نره مخصوصا پسرا که همیشه موقع اتفاقهای مهم آلزایمر می گیرن.... حالا می ریم سراغ عرق ملی و..... جشن مژدگیران این جشن که گاهی در کتب به نامهای مرد گیران ،مزد گیران و مژدگیران و یا جشن گل نیز نامیده شده. در روز اسپندارمزد* در ماه اسفند برگزار می شده که بنا به گاه شمار پیشین زردشتی روز پنجم از آغاز اسفند و بنا به تقویم امروزین روز بیست ونهم از بهمن می شود . در این روز که روز بزرگداشت ایزد اسپندارمزد یا همان فرشته نگهبان زنان است .زمام امور به دست زنان می افتاده و گاه دیده می شده که حتی شاه نیز در معیت زنان خود در انظار عمومی ظاهر می شده .در این روز زنان به خواستگاری مرد دلخواه خود می رفتند و از او تقاضای ازدواج می کردند (وای چه خوب بوده) و مردان به همسر و یا معشوق خود هدیه و گل اهدا می کردند به نحوی می توان این جشن را جشن عاشقان نامید . . دیگه واقعا لاو بترکونید 
پدر نه فقر سهراب را کشت
سهراب،آخرین امتحان را می دهد و خوشحال راهی خانه می شود، به مادرش می گوید:تو چه جایزه ای بهم می دی؟ سرخی گونه های مادر پسرک را از سوالی که کرده شرمگین می کند و پشیمان به مادر می گوید:شوخی کردم جایزه نمی خوام.
مادر می گوید اگر با معدل خوب قبول شی برات گوشت می پزم.
-گوشت! گوشت! الهی فدات بشم مادر! پسرک از ته دل می خندد.
پسرک کارنامه را به مادرش می دهد،شاید مادر تا آن روز فکر نکرده بود که روزی از معدل 20 هم می شود نفرت داشت.
زن لحظه ای بعد با گوشتی که بوی خانه همسایه را می دهد از راه می رسد... مرد وقتی به خانه می آید دچار تردید می شود؛ بوی گوشت نکنه اشتباه اومدم!
مرد بوی غذا را بهانه می کند و جواب می شنود.مرد خیره می شود . غرورش را میبیند که که له شده و خانه اش راکه بوی خانه همسایه راگرفته،از خودش و از زمانه بیزار می شود . بغض رها شده زن نمی تواند آتشی خشمی را که از غرور پایمال شده مرد زبانه می کشد خاموش کند...
سهراب هم می رسد کارنامه را چنگ می زند خودش را در آغوش پدر می اندازد پدر هنوز در آتش می سوزد.سهراب ده ساله را از خود میراند و به سویی پرتاب می کند.پس سر پسرک بی دریغ،سرخی خون خود را به لبه تاقچه می دهد.سهراب از پدر قهر می کند و به خانه دیگر می رود ،می برندش.
این حرف ها خیال نیست.قصه شاه و پری هم نیست.همین جا، این خانه و خیابان، توی همین شهر،کنار همین ساختمان ها،کنار همین برج های سفید،کنار همین قلب های سیاه.
سهراب،آخرین امتحان را می دهد و خوشحال راهی خانه می شود، به مادرش می گوید:تو چه جایزه ای بهم می دی؟ سرخی گونه های مادر پسرک را از سوالی که کرده شرمگین می کند و پشیمان به مادر می گوید:شوخی کردم جایزه نمی خوام.
مادر می گوید اگر با معدل خوب قبول شی برات گوشت می پزم.
-گوشت! گوشت! الهی فدات بشم مادر! پسرک از ته دل می خندد.
پسرک کارنامه را به مادرش می دهد،شاید مادر تا آن روز فکر نکرده بود که روزی از معدل 20 هم می شود نفرت داشت.
زن لحظه ای بعد با گوشتی که بوی خانه همسایه را می دهد از راه می رسد... مرد وقتی به خانه می آید دچار تردید می شود؛ بوی گوشت نکنه اشتباه اومدم!
مرد بوی غذا را بهانه می کند و جواب می شنود.مرد خیره می شود . غرورش را میبیند که که له شده و خانه اش راکه بوی خانه همسایه راگرفته،از خودش و از زمانه بیزار می شود . بغض رها شده زن نمی تواند آتشی خشمی را که از غرور پایمال شده مرد زبانه می کشد خاموش کند...
سهراب هم می رسد کارنامه را چنگ می زند خودش را در آغوش پدر می اندازد پدر هنوز در آتش می سوزد.سهراب ده ساله را از خود میراند و به سویی پرتاب می کند.پس سر پسرک بی دریغ،سرخی خون خود را به لبه تاقچه می دهد.سهراب از پدر قهر می کند و به خانه دیگر می رود ،می برندش.
این حرف ها خیال نیست.قصه شاه و پری هم نیست.همین جا، این خانه و خیابان، توی همین شهر،کنار همین ساختمان ها،کنار همین برج های سفید،کنار همین قلب های سیاه.
خیلی داستان غم انگیزی بود خودم بعد از خوندنش یک ساعت گریه میکردم.
